Prolog

Nie można tak po prostu uwolnić się od własnej przeszłości. 

<MUZYKA>

     Rozglądam się po wielkiej sali i mój wzrok pada na stół Śligonów. Serce zaczyna bić mocniej, kiedy dociera do mnie, że znów spoglądam w stalowe oczy. Przez chwilę siedzę w bezruchu, nie wiem, co robić. Decyduję się jednak, wstaję szybko i ruszam w jego stronę. Nie interesuje mnie, że wszyscy zobaczą nas razem, teraz liczy się tylko On. Nie widziałam go od tak dawna, a teraz znów jest tak blisko... Kiedy zbliżam się do jego stołu, chłopak wstaje i kieruje się szybko w stronę wyjścia. Natychmiast podążam za nim, nie mogę stracić go z oczu, nie teraz... Błagam, nie w tym momencie.
     Przekraczam próg i wychodzę prosto w tłum. Rozglądam się nerwowo w poszukiwaniu platynowej czupryny, ale nigdzie jej nie dostrzegam. Wpadam w panikę i zaczynam biec, nie zwracając uwagi na popychane przeze mnie osoby. Muszę go znaleźć, tylko to się teraz liczy. Ktoś łapie mnie za ramię, a ja z bijącym sercem odwracam się w jego stronę.
      - Daj spokój, on nie żyje – słyszę głos Zabiniego.
      - Widziałam go – krzyczę, a łzy nabiegają mi do oczu.
     Hogwart przestaje przypominać już bezpieczną przystań. Jest zimny, niebezpieczny i niesie ze sobą śmierć. Nawet tych najbliższych.
     Budzę się w ciemnym pomieszczeniu. Zlana potem i z sercem bijącym jak oszalałe. Najpierw czuję wielki zawód, to znowu był tylko sen. Ten sam, co prawie każdej nocy od dwóch lat. Zaciskam mocno zęby na swojej dłoni i płaczę bezdźwięcznie w poduszkę. Nie chcę obudzić śpiącego obok mnie chłopaka. Wstaję bardzo powoli i drżąc z niemego szlochu kieruję się do szafki. W samego dna szuflady wygrzebuję pudełeczko, wyciągam jeszcze małą kartkę. Liścik nie jest długi, ale zawieram w nim cały ból i rozpacz. Znów piszę do niego, chociaż wiem, że nigdy tego nie odczyta. Bitwa zebrała krwawe żniwo, zabrała miłość mojego krótkiego życia. A teraz było już tylko gorzej. Od dwóch lat Voldemort triumfował, a ja ukrywałam się, wraz z innymi, w siedzibie Zakonu. Umieram po cichu z tęsknoty, dusząc się w związku bez miłości, którą już dawno straciłam.

______________________________________________________
Witam Was bardzo serdecznie na moim nowym blogu. Narracja pierwszoosobowa jest tylko tutaj, dalej będzie już normalnie! I jak? Podoba się?